"Aan een schilderij beginnen, dat is als het binnen gaan in een grote, onbekende tuin. Je kunt alle kanten op. Alles is mogelijk.
Er is ongelooflijk veel te zien, te ontdekken en te beleven. Bij elke stap weer iets anders.
Wat ik allemaal tegenkom en waar ik uit kom weet ik nooit van te voren. Ik heb dus geen voorstelling van het schilderij, hoe het er uit gaat zien of wat het moet weergeven.
Ik laat mij eenvoudig leiden door dat wat ik ontmoet en zo ontstaat er iets.
In ieder schilderij zitten nog heel veel andere. Het onderwerp op zich vind ik niet zo belangrijk.
Ik ga er van uit dat van alles iets te maken moet zijn. Belangrijk vind ik alleen dat ik er plezier aan beleef.
Stromingen, stijlen, richtingen, trends, etc, houden mij niet bezig. Wat mij naar de kwast doet grijpen is zoiets als een onstilbare honger naar schoonheid.
Dat eeuwig vluchtige, overal even opflitsende, maar nergens grijpbare.
Zoals de ondergrond, de ene keer zuigend, de andere keer juist niet, de structuren die daardoor ontstaan, de verfvlekken, de kleuren in hun onderlinge verhoudingen.
Dit alles bepaalt mede wat voor schilderij het wordt. De ene keer realistisch, de andere keer onwerkelijk.
Schilderen is als een tuin waar je alle kanten op kunt, naar rechts, naar links, zoals je maar wilt. Maar de kant die je op gaat bepaalt natuurlijk wel wat je tegenkomt en dus het uiteindelijke resultaat.
Zo zitten in ieder schilderij nog een heleboel andere. Echter, het aller belangrijkste is voor mij het plezier dat het wandelen in die tuin mij geeft.
Het gaat mij in eerste instantie om het weergeven van uiterlijk herkenbare vormen, zoals een boom of een huis. Deze ontstaan vanzelf omdat ik abstract schilderen niet interessant vind.
Het gaat mij om het spannende van de innerlijke beleving.
Aan mijn werk wil ik geen enkele pretentie verbinden. Mijn schilderijen hebben geen boodschap, willen geen ideeën doorgeven. Het schilderen is op zich al voldoende.
Schilderen is een geweldig avontuur, waarbij je verre reizen kunt maken naar alle mogelijke richtingen.
Het is ook een ontdekkingsreis in je zelf. Vroeger heb ik veel gereisd, maar weinig geschilderd. Nu is het andersom. Misschien is het wel het verlangen, te weten wat er achter de horizon is.
Daarom kies ik ook eigenlijk graag, of eigenlijk vanzelf, een landschap als onderwerp. Het landschap op zich is daarbij niet zo van belang. Het vertrekpunt misschien.
Een landschap vind ik zeer geschikt om drager te zijn van een innerlijk beleven.
Sensationele zaken vermijd ik zoveel mogelijk. Dat leidt te veel af. Mijn ideaal is; zo simpel mogelijk, met de meest eenvoudige middelen.
Van ingewikkelde composities houd ik niet.
Eigenlijk is er nauwelijks sprake van compositie in mijn werk.
Naast landschappen maak ik stillevens. Ook hierbij gaat het mij om de kleine, eenvoudige, onaanzienlijke dingen die voor mij, en als ik het zichtbaar maak, ook voor anderen, hun bekoorlijkheden hebben.
Daar zijn bijvoorbeeld de slakkenhuisjes. Ze fascineren me steeds weer met hun prachtige spiralen. Dezelfde die in het groot ook de Melkweg vormen.
Maar wat is groot en wat is klein?
Voor vogelveertjes heb ik ook een zwak. Ik kan ze nooit laten liggen. Overigens is er tussen landschap en stilleven geen scherpe grens te trekken. Dat loopt in elkaar over.
Vele van mijn landschappen zijn stillevens, ergens buiten.
Groepen huizen bijvoorbeeld, groepen bomen. Bomen boeien mij ook altijd. Ik zou eindeloos bomen kunnen schilderen.
Als ik bezig ben kom ik van het één tot het ander. Kom ik altijd tijd te kort om alle ontdekkingen te verwezenlijken.
Maar, om er mee te beginnen, als ik voor het lege, witte doek sta, of voor het lege papier zit, dan krijg ik vaak de neiging om te vluchten.
Het is eigenlijk heel wonderlijk: ik begin op een gegeven moment te schilderen, alleen maar wat voor mijzelf. Maar later, als het klaar is, ingelijst en wel, dan is de verhouding tot het schilderij geheel anders geworden.
Dan is het ook voor anderen en van anderen. Eigenlijk van een ieder die het iets doet”.
