"Als je buiten reist kom je nooit bij de horizon. Ik kan dus beter achter mijn ezel reizen"
Hilmar Schäfer
Woont in het Sappemeerster gedeelte van Borgercompagnie. Zijn beroep is kunstschilder. Zit al zo'n 10 jaar in de BKR. Hilmar vergelijkt schilderen met reizen (wat hij overigens zelf veel gedaan heeft). "Het is een ontdekkingsreis in jezelf", zegt Hilmar.
Onze verslaggever Gerrie Coerts deed zijn Marco Polo tenue aan en ging op bezoek bij de kunstenaar in Borgercompagnie.
"In eerste instantie schilder ik voor mijzelf. Het schilderen op zich is al voldoende", vindt Hilmar. Toch verandert er tijdens het schilderen iets in zijn geest.
"Als het klaar is, ingelijst en wel, dan is de reis (zoals hij het productieproces noemt, red.) afgelopen. Die reis is afgelopen. Dan is mijn verhouding tot het schilderij heel anders geworden. Dan is het ook vóór anderen en ván anderen".
Landschappen en stillevens
Het meest schildert de kunstenaar stillevens en landschappen. Niet zo maar. Het heeft met zijn vroegere reisdrang te maken. Al vroeg 'vloog hij uit' de wereld in. Zo reisde hij vier jaar door Europa. Begon te tekenen om in zijn levensonderhoud te voorzien.
Kwam onder meer in Frankrijk. Daar schilderde hij zelfs op straat. Een bakje stond naast hem. Doordat voorbijgangers zijn levensgrote werken mooi vonden kwam er geld in het bakje.
Het reizen hield op, mede doordat hij na de vier jaar van reizen ging trouwen. Hilmar ging vast werk doen. Werkte onder meer in een fabriek.
Op een bepaald moment besloot hij halve dagen te gaan te werken. Zodoende kon hij de andere halve dag besteden aan de kunst.
Vond achter de schildersezel de rust. Hij heeft er een verklaring voor:
"Als je buiten reist kom je nooit bij de horizon. Ik kan dus beter achter mijn ezel reizen".
Daarom kies ik ook graag een landschap als onderwerp. Het landschap op zich is daarbij niet zo van belang. Het is misschien het vertrekpunt.
"Een landschap vind ik zeer geschikt om drager te zijn van een innerlijk beleven".
Eenvoudig
Hij houdt niet van sensationele dingen. Het zijn meer de eenvoudige dingen, zoals de schoonheid van bij voorbeeld oude verroeste blikken, die hem fascineren. Zo is hij gek op slakkenhuisjes, "ze fascineren me steeds weer met hun prachtige spiralen", zegt hij daarover.
Maar ook voor vogelveertjes heeft hij een zwak. Uiteindelijk maakt hij een schilderij zo dat anderen de enigszins afstotende voorwerpen mooi gaan vinden.
BKR
Tien jaar gelden kwam hij in de BKR. Verkocht elk jaar redelijk wat schilderijen. Veelal aan de kunstuitleen. Dat werd echter met de jaren minder. Niet omdat zijn schilderijen niet in trek waren. De instituten die de kunst uitlenen krijgen steeds minder geld, daarbij loopt het aanbod op.
Dit jaar haalt hij de eis van f 6000,00 nog wel. Daarna wordt het ook 'afschuwelijk' dat er al kunsthandels zijn die kunstenaars laten betalen voor het exposeren. "De handel neemt geen enkel risico. Het risico is voor de kunstenaar".
Ziet graag dat de grote 'kunst' pakhuizen waar het BKR materiaal staat, opgedoekt worden. Kunst moet verkocht worden. Het wordt tijd dat het onder de mensen komt.
Gemeentehuis
Hilmars kunst kan iedereen vanaf 4 december zien. Dan is er een overzichtsexpositie van zijn werk in het Hoogezandster gemeentehuis.
Tot eind van de maand december hangen er enige tientallen werken van de kunstenaar uit Borgercompagnie.
22 november 1984, door Gerrie Coerts