De schilderijen van Hilmar Schäfer staan buiten de tijd. Ze ademen een peilloze rust en stilte. Tegelijkertijd voel je een energie, een onderstroom van verwachting, alsof er iets te gebeuren staat. Dat is het meest duidelijk in de Franse stads- en dorpsgezichten. Die zijn doortrokken van nostalgie, verlatenheid en een gevoel van wachten. Op het eerste gezicht zijn het onooglijke en alledaagse weggetjes met huizen en bomen.
Reizend door Frankrijk legde de kunstenaar vele malen zo’n dorpsweg met huizen vast; steeds een stukje van een leeg dorp dat je in het voorbijgaan passeert zonder er verder acht op te slaan. Schäfer sloeg er gelukkig wel acht op. Hij vraagt aandacht voor dergelijke plekken door ze te portretteren. En plots wordt die plek boven zichzelf uitgetild. Het gevoelige kleurgebruik en de lichte vertekening in de loop van de weg, de gebouwen die net uit het lood staan en de grillige bomen maken dat we nog een keer kijken.
Die bomen bevinden zich overigens als enigen binnen de tijd: de kale takken en de gele bladeren vertellen ons dat het herfst of winter is. Slechts een enkele keer is het zomer. Juist in die werken is de sfeer opgewekt: de gebouwen hebben meer kleur, de lucht is blauw, de bomen staan vriendelijk in het blad en de weg nodigt uit om naar de einder te reizen.
Maar het najaar, vol wind en natte kou, leent zich beter voor deze portretten van verlatenheid. Er zijn geen mensen of voertuigen die ons vertellen in welk jaar we ons bevinden. De tijd is er niet, het is altijd herfst .
Onverschillig staren de ramen van de hoge huizen ons blind aan. De lucht vol regenwolken hangt doodstil boven het dorp. Telkens dringt zich het gevoel op dat we kijken naar een echo van een voorbije wereld die nooit meer terug komt. Er is alleen die weg naar de horizon, de kans om weg te komen. Dankzij Hilmar Schäfer is het gezien en vastgelegd.
Henk Heijnen, kunstuitleen Gouda regio